น้อยเนื้อต่ำใจ กับโชคชะตา

ผมคงเป็นคนนึ่งที่ต้องทนรับความผิดหวังในโชคชะตาชีวิต ทำดีสร้างบุญแล้วไม่ได้ดี
หวังและมีศรัทราแต่ผมที่ได้กลับเป็นตรงกันข้าม จนชีวิตจะไม่รู้ว่าจะเอาอะไรเป็นที่พึ่งที่ระลึกแล้ว
อ่านบทความธรรมมะแล้วมาปฎิบัติก็ยากต่อการเข้าถึง ทำบุญใส่บาตรแล้วอุทิศบุญ ก็ไม่เห็นจะมีอะไรที่ดีขึ้นเลย
ยิ่งดิ้นรนยิ่งติดขัด ปล่อยวางก็ยิ่งลำบากท้อแท้ใจ ตัดใจไปหลายๆสิ่งแต่สิ่งที่ได้ก็วนเวียนกับความทุกข์และความเดือดร้อน
หาวิธีทุกอย่างที่จะทำแล้วได้ดี ท้ายที่สุดก็ไม่มี หลายครั้งโทษเวรกรรม โทษฟ้าดิน จนในที่สุดก็โทษตัวเอง
ให้กำลังใจตัวเองใหม่อยู่หลายร้อยพันครั้งว่าจะเริ่มคิดใหม่ มองสิ่งใหม่ๆท้ายที่สุดก็ไม่ช่วยอะไรมากแค่ว่าเป็นจากทุกข์อีกสิ่งหนึ่ง
ไปเป็นอีกสิ่งหนึ่ง หลายคนอยากขอมีชีวิตที่ยืนยาว แต่ผมกลับตรงกันข้าม และนั่งมองว่าผลกุศลไปอยู่ที่ไหนหมด
และหลายครั้งเคยพูดกับตัวเองว่า อ่อเวรกรรมติดจรวดดีเนาะ แต่บุญกุศลนั้นเดินทางด้วยจักรยานเลยมาช้า
จนหลายครั้งชีวิตดิ้นรนแบบทุลักทุเลอย่างสุดๆ กว่าบุญจะมาช่วยก็สายไป หนิหรือความดีช่วยคนในยามที่ไม่ต้องการ
แต่เวลาต้องการไม่มาสักที  เหนื่อยใจครับท้อใจและท้อแท้ ลมแล้วลุกพอลุกมาเจอกรรมเก่ามั้งฟาดกลับมาดังปั้งล้มลงไปอีก
แล้วจะอีกนานแค่ไหนกันที่จะยืนได้อีก